TOP­LUM­CA, YÖNETİMCE DÜ­ZEL­MEK İÇİN İLK ÖNCE AY­NA­YA BAK­MAK LAZIM

Nevzat Aksoy

De­ğer­li oku­yu­cu­la­rı­mız her­ke­se dua ve se­lam­la ya­zı­ma baş­lı­yo­rum. Kişi ve ki­şi­ler için­de ya­şa­dı­ğı top­lu­mun ay­na­sı­dır.Bu vatan , ve dev­let için­de ba­rın­dır­dı­ğı koz­mo­po­li­tik insan man­za­ra­la­rıy­la için­de­ki ya­şa­nı­lan ül­ke­nin ka­de­ri­ni, ta­li­hi­ni be­lir­le­me­de,önem­li birer ak­tör­ler­dir. Top­lum, yaşam, yö­ne­tim, kı­sa­ca­sı ha­ya­tı­mı­zı bir at­mos­fer gibi ku­şa­tan tat ve lez­zet­le­ri, bu koz­mo­po­li­tik insan et­ki­le­şim­le­ri, bu et­ki­leş­me­nin olum­lu ve olum­suz yan­sı­ma­la­rı so­nu­cu şe­kil­le­nen bir top­lum ve buna pa­ra­lel na­si­bi­ni,ren­gi­ni bu yaşam öy­kü­sün­de nakş eden bu top­lu­mun sa­hip­le­ri.​Top­lum in­san­la­rın hayat ve ya­şam­la­rın­dan ba­ğım­sız de­ğil­dir.İnsan­lar bir top­lu­mun çe­kir­de­ği­ni, bu top­lum­da ne eker­ler­se, onu bi­çe­cek­le­ri bir ya­şam­la kar­şı­la­şa­ca­ğı ger­çek mu­ha­tap­lar­dır.Yaşam boyu in­sa­noğ­lu hep ya­kın­ma, dert yanma, şi­ka­yet etme, iyi bir yö­ne­tim, ve in­san­ca ya­şa­ma gibi ta­leb­le­ri ol­muş­tur, yaşam ve hayat devam et­ti­ği müd­det çede bu şi­ka­yet­le­ri hep de devam ede­cek­tir.
Ta­bi­ki in­sa­noğ­lu­nun sınır ta­nı­ma­yan istek,arzu ve şi­ka­yet­le­ri, gene ken­di­le­riy­le bağ­lan­tı­lı, bir ya­şa­mı­nın önüne ge­tir­di­ği sü­reç­ler­dir.Biz­ler, ke­di­mi­zi sor­gu­la­ma­dan, yan­lış ve ha­ta­la­rımızı dü­zelt­me­den, mü­kem­mel bir yaşam ve ha­ya­ta yel­ken aça­ma­ya­ca­ğız, ha­ya­tı­mız hep soru işa­ret­le­ri ve ta­mam­lan­ma­mış sorun ve çal­kan­tı­lar­la içiçe ola­cak, ken­di­mi­ze bir türlüge­le­me­ye­ce­ğiz.Biz nasıl bir ha­ya­tı, yaşam ve yö­ne­ti­mi is­ti­yor­sak; top­lu­ma ve ya­şa­ma zuhur
eden ey­lem­le­ri­miz, fikir ve dü­şün­ce­le­ri­miz, sa­vun­du­ğu­muz doğru ve yan­lış hayat fel­se­fe­miz ha­ya­tı­mı­zın yan­sı­ma­sı­nı, bir ayna gibi ya­şan­tı­tı­la­rı­mız­da ya­şı­yor, ve bir nevi ya­şa­nan­lar, ya­şa­tı­lan­la­rın bir yan­sı­ma­sı ola­rak önü­mü­ze çık­mak­ta­dır. Nasıl ya­şar­sa­nız öyle ölür­sü­nüz , nasıl ölür­se­niz öyle haş­ro­lur­su­nuz. (Ha­dis-i şerf­le­rin­de nakl edil­di­ği gibi, in­san­la­rın ya­şa­yış ter­cih­le­ri, son­la­rın­dan ba­ğım­sız de­ğil­dir.
Hayat, âdeta bir bar­da­ğı dol­du­ran dam­la­lar gi­bi­dir. Son nefes de, bar­da­ğı ta­şı­ran son dam­la­dır. Bar­dak­ta­ki suyun ber­rak­lı­ğı,dam­la­la­rın ber­rak­lı­ğı­na bağ­lı­dır. Ce­nâb-ı Hakk’ın hu­zû­ru­na ter­te­miz çı­ka­bil­mek için, o dam­la­la­rın günah ve mâ­si­yet ça­mu­ruy­la kir­le­til­me­me­si el­zem­dir.​Bu dün­ya­da nasıl bir bar­dak­ta­ki suyun ber­rak­lı­ğı, dam­la­la­rın berrak­lı­ğı­na bağ­lıy­sa, tezat ola­rak ya­şan­tı ve ey­lem­le­ri­mi­zin doğru ve yan­lış bir sü­rün­ce­me­nin ha­yat­la­rı­mı­za bir yan­sı­ma­sı­dır. Bugün yö­ne­tim­le­ri­miz­de ade­let ve hiz­me­tin ye­ri­ni, ti­ca­ret ve al­dat­ma­ya, top­lum­la­rı oluş­tu­ran in­san­la­rın acıma ve mer­ha­met duy­gu­la­rı­nı kay­bet­me­ye.​Bu değer yar­gı­la­rı­nın kay­bedil­me­si so­nu­cu, kar­de­şin kar­de­şe, anne ve ba­ba­nın ev­la­da, ev­la­dın anne ba­ba­ya, komşu kom­şu­ya, ak­ra­ba­nın ak­ra­ba­ya, ar­ka­da­şın ar­ka­da­şa, saygı, sevgi, ve acıma ve mer­ha­met ka­re­le­ri­nin za­yıf­la­dı­ğı, ve bağ­la­rın git­tik­çe yok ol­du­ğu­nu gö­rü­yor­sak, bu ne­den­le­ri uzak­lar­da değil ken­di­miz­de ara­ma­lı­yız.Acı du­ya­bi­li­yor­san can­lı­sın, baş­ka­sı­nın acı­sı­nı du­ya­bi­li­yor­sun in­san­sın.
Bugün yö­ne­ti­le­mi­yor­sak, acı duy­mu­yor­sak, göz pı­nar­la­rı­mız ku­ru­muş­sa, bir ek­me­ği
bö­lü­şe­mi­yecek du­ru­ma gel­miş­sek, bir ay­na­nın kar­şı­sı­na geçip ken­di­mi­ze bak­ma­mız lazım. Gö­re­ce­ği­miz ger­çek­ler, sor­gu­la­nan ha­ya­tın tamir ve ha­ta­sı­nın bizde ola­ca­ğı­nı gö­re­ce­ğiz. Saygı ve sev­gi­le­rim­le