ÇIKAR VE MENFEAT BİZİ BİZDEN ALDI

Reklam
Reklamı Gizle

De­ğer­li oku­yu­cu­la­rı­mız her­ke­se dua ve selamla ya­zı­ma baş­lı­yo­rum.İnsa­noğ­lu ne ga­rip­tir ki ger­çek nefes alıp ver­di­ği­miz, ha­va­sı­nı so­lu­du­ğu­muz dün­ya­yı,
sahte iliş­ki­ler, sahte duy­gu­lar, sahte si­ya­set,
sahte ak­ra­ba­lık ve dost­luk­lar, kı­sa­ca­sı sos­yal ya­şa­mın iş­sev­sel­li­ği­ni ku­şa­tan, ya­şan­tı­la­rı­mı­zı rehin aldı.Daha doğ­ru­su gü­nü­mü­zün bir modası ha­li­ne geldi.
Ter­te­miz olan dün­ya­mı­zı, bize ve ger­çek ö-
zü­mü­ze ya­kış­ma­yan hal ve ha­re­ket­ler, duy­gu-
la­rı­mı­zın amaç dışı hu­ra­fe­le­riy­le ma­ale­sef kir-
let­tik.​
Ta­bi­ki sahte iliş­ki­ler ve men­fa­at üze­ri­ne
bina edil­miş bir top­lum bir in­san­lık­tan ne bek-
le­ne­bi­lir.​
Biz biz ol­ma­dı­ğı­mız için bugün bu mu
si­bet­le­re maruz kal­dık.Zaman nasıl ha­yat­la­rımız­dan çal­dıy­sa; meğer biz­ler­de bir­bi­ri­mi­zin hayat ya­şan­tı­la­rın­dan çalan bir top­lum ha­li­ne gel­dik.
Bir­bi­ri­mi­ze selam ver­dik, hal hatır sor­duk,
ti­ca­ret yap­tık, si­ya­set yap­tık, aile­miz, kar­deş-
li­ği­miz, bir saf ni­yet­ten zi­ya­de, ne­ma­lan­ma ve
bir bek­len­ti üze­ri­ne vuku buldu.Öyle bir hale gel­dik ki, çı­kar­la­rı­mız ve is­tek­le­ri­miz bizi ahlak ve de­ğer­ler­den uzak­laş­tır­dı.Yeri geldi doğ­ru­ya yan­lış; yan­lı­şa doğru, iyiye kötü; kö­tü­ye iyi gören göz­le­ri­mi­ze, işi­ten ku­lak­la­rı­mı­za, ya­lan­cı birer şahit olduk.İdra­kı­na va­ra­ma­dık, sor­gu­laya­ma­dık ah aldık.​Başka­la­rı­nın gü­na­hı­na gir­dik ki­mi­si bir ekmek bu­la­maz­ken, ki­mi­si var­lık içinde yü­zer­ken, açı hor gör­dük, ser­ma­ye barun­la­rı­nın ayıp ve gü­nah­la­rı­nı sırf çı­kar­la­rı­mı için örtük, gör­me­mez­den gel­dik.
Za­ma­nın bi­rin­de Pa­di­şah, baş ve­zi­re
sor­muş:”Eği­tim mi önem­li, ka­rak­ter mi?”
Vezir hemen cevap ver­miş:”Ka­rak­ter önem­li­dir
sul­ta­nım” Pa­di­şah, mem­le­ke­tin her ya­nı­na tel­lal­lar gön­der­miş:”Duy­duk duy­ma­dık de­me­yin… En iyi hay­van eği­ti­ci­si­ne 100 altın ödül ve­ri­lecek.”
Bir eği­ti­ci hu­zu­ra çık­mış.
Pa­di­şah sor­muş:”Bir ke­di­ye tep­siy­le ser­vis yap­ma­yı ne kadar za­man­da öğ­re­tir­sin?””Altı ayda öğ­re­ti­rim pa­di­şa­hım”
Altı ay dol­muş. Eği­ti­ci hu­zu­ra alın­mış.
Pa­di­şah sor­muş:”Öğ­ret­tin mi?””Öğ­ret­tim pa­di­şa­hım” Saray er­kâ­nı top­lan­mış. Hü­ner­li kedi elin­de tep­siy­le ser­vis yap­ma­ya baş­la­mış. Tam baş ve­zi­rin önüne gel­di­ği zaman pa­di­şah
sor­muş:”Ey vezir! Söyle ba­ka­lım, eği­tim mi
önem­li­dir, ka­rak­ter mi?
Vezir, pa­di­şa­hın so­ru­su­na cevap ver­me­den
önce, kaf­ta­nı­nın al­tın­da hazır tut­tu­ğu bir fa­re­yi
yere bı­rak­mış.
Kedi, fa­re­yi gö­rün­ce tep­si­yi
at­tı­ğı gibi fa­re­nin pe­şin­den koş­ma­ya baş­la­mış.
Altı aylık eği­tim de boşa git­miş.
Vezir, pa­di­şa­hın so­ru­su­na cevap ver­miş:”Ka­rak­ter önem­li­dir pa­di­şa­hım .
Önün­de bir fare gör­dü­ğün­de her şeyi unu­tan bu kedi gibi, eline bir fır­sat geç­ti­ğin­de çı­ka­rı­nın pe­şin­de koşan, ka­rak­te­ri bozuk in­san­lar­dan da
Biz­le­ri Rab­bim ko­ru­sun!” demiş.
Evet de­ğer­li in­san­lar ma­ale­sef ateş düş­tü-
ğü yeri yakar.​Hayat ya­şa­mak, hakkı hak­kı­na
ver­mek, saf bir ni­ye­te hiz­met etmek ,çıkar ve
men­fa­ate tes­lim ol­ma­yan in­san­la­ra ya­kı­şır.
Ma­ale­sef bize ema­net olan bu ca­nı­mı­zı, ger-
çeğe ve in­san­lı­ğa hiz­met yo­lun­da har­cı­ya­ca­ğımıza, men­fa­at ve çı­ka­ra har­ca­dık.Buda bizi
biz­den aldı, sahte emel­ler­le ger­çek kim­li­ği­mizi bize kay­bet­tir­di.
Saygı ve sev­gi­le­rim­le

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak.