Ağacı Seven Nesiller Ol­ma­lı

İlknur Öncü

Ağaç! Kök­le­ri ile top­ra­ğı saran, göv­de­si ile gös­te­riş yapan, dal­la­rıy­la hay­van­la­ra ev sa­hip­li­ği, yap­rak­la­rıy­la gölge veren, çi­çek­le­ri ile huzur saçan, mey­ve­le­ri ile besin olan na­di­de bir bitki.
Ya­şa­mı da an­lat­maz mı bize? Şöyle bir sü­zü­ver­sek top­rak­tan dal­la­ra dal­lar­dan mey­ve­ye, suya doy­muş­lu­ğun­dan su­suz­lu­ğu­na… Mi­ni­cik­sin dün­ya­ya gel­di­ğin­de tıpkı bir ağa­cın to­hu­mu gibi, bes­ler seni annen tıpkı top­ra­ğın to­hu­mu bes­le­di­ği gibi.
Yeni yü­rü­me­ye baş­la­yan me­rak­lı bir bebek olu­ve­rir­sin tıpkı top­rak­tan ba­şı­nı çı­ka­ran bir filiz gibi. Ko­run­ma­ya, bes­len­me­ye, il­gi­ye ih­ti­ya­cın var­dır küçük bir ço­cuk­ken tıpkı bir fide gibi.
Bu ko­ru­ma­nın, bes­len­me­nin, il­gi­nin faz­la­sı da azı da ge­le­ce­ği­ne yön verir tıpkı rüz­gâ­ra karşı ko­ya­ma­yıp kı­rı­lan bir fidan gibi ya da göv­de­si ile ben de varım der­ken, kök­le­ri ile sıkı sıkı top­ra­ğı saran fidan gibi.​Ve bü­yür­sün, ço­cuk­la­rın olur tıpkı dal­la­rı kök­le­riy­le eş, meyve veren, can­lı­la­ra ev sa­hip­li­ği yapan bir ağaç gibi! Nâzım’ın da de­di­ği gibi bazen tek ve hür olur­sun bazen ise orman gibi kar­deş­çe­si­ne.
Bazen uzun­dur hayat bazen ise kısa ama sonu hep ölüm­dür, ku­ru­mak­tır. Ku­ru­yan her ağaç ya top­ra­ğa ka­rı­şır gübre olur can­sız bile olsa can verir top­ra­ğa ya da bir eşya olur hiz­met verir in­sa­noğ­lu­na tıpkı ha­ya­tı­nı dolu ya­şa­yan, dolu ya­şa­ya­bil­mek için ken­di­ni ge­liş­ti­ren, ken­di­ni ge­liş­ti­rir­ken de top­lu­ma yön veren, in­san­lı­ğa fay­da­sı do­ku­nan, ölü­mün­den sonra bile anı­lan in­san­lar gibi.
Ağaç ya­şam­sa eğer kıy­me­ti­ni bil­me­li, kıy­met bilen ço­cuk­lar ye­tiş­tir­me­li­yiz. Bir ağa­cın ya­nın­dan ge­çer­ken düş­le­re da­la­bi­li­yor­sa bir çocuk, göv­de­si­ne tır­ma­nıp yap­rak­la­rın ara­sın­dan ufka ba­ka­bi­li­yor­sa, üze­rin­de ge­zi­nen ka­rın­ca­la­rı ilgi ile sey­re­de­bi­li­yor­sa, göl­ge­sin­de otu­rup derin bir nefes ala­bi­li­yor­sa, “Eyvah! Susuz mu kaldı ki?” di­ye­bi­li­yor­sa, bu sene ne­re­ye bir ağaç di­ke­ce­ği­ni ta­sar­la­ya­bi­li­yor­sa, küçük bir kâğıt par­ça­sı­nı dahi çöpe at­ma­yıp geri dö­nüş­tür­me gay­re­ti ser­gi­li­yor­sa ve her ağaç bi­linç­siz­ce ke­sil­di­ğin­de içi sız­lı­yor­sa olmuş de­mek­tir.
O da bir ağaç sever, yaşam sever olmuş de­mek­tir. Ağaca değer ver­mek ya­şa­ma değer ver­mek­tir.
Ağacı ve in­sa­nı seven kıy­met bilen ev­lat­lar ye­tiş­ti­re­bil­mek umu­duy­la