ADIM BEKİR

Adım Bekir:
Öyküm ağır.
Cefada kaldım. Tahammülüm arttı.
Farkına vardım .
Sabahında erken.
Kutbum hep negatif oldu.Doğduğum yerlerde o vakitler pozitif yoktu.
Tepki yoktu.
Parcalanmamıştı atom.
Kor alevli küller vardı,ayak yakan oyun tarlası…
Radyo vardı. Haberi yoktu.
Doktor ırak,merhem gözyaşı idi.
Ahlar vahlar vardı.
Refah hangi yana düşer yoklar ülkesinde;
Bir kul bir kül vardı.

Adım Bekir:
Aklım başımda sanırdım meğer ayakta imiş.
Yaşım acı , zorluk baş tacı.
Gönül gözüm açıldı zannına kapıldım.
Hayatın zalimliği ile yoğruldum…
Baktım gönlüme,ondan ziyade çöl ;
Döndüm bir daha baktım ondan ziyade göl yokmuş.

Adım Bekir:
Görenler güya anladı.
Göl yapan, çöl yapanda benim .
Yaradanın kullarına zerre haksızlığı yok.
Bağış yapanın hikmetine sualim yok.
İsyanım yok.
Acizlik canımda.

Adım Bekir:
Otağı mı kurdum,yüregimin en derin yerine.
Komşulardan duyduklarımı mırıldandım;
Hayır bilinende şer, şer bilinende hayır varmış.
Dünya da gücün ayaklarımda olduğunu sanırdım meğer ahımdaymış…

Adım Bekir:
Perdelerim aralandıkça, nice hayırları gördüm.
Gökkuşağının, beyazdan başka tonları varmış.
Can özüme yansıdıkça, iç içe renkleri gördüm.
Yalnızlık koyunda, menzili örten serap varmış.

Adım Bekir:
Kader nakışını
iplik iplik vücudumun her zerresine işledi.
Sardı tüm bedenimi,geldi oturdu gönlümün tahtına külü ateş eyledi.

Adım Bekir:
Ne garip aklı yavaş olana değil, ayağı yavaş olana acınır,
Yüreği kör olana değil de, gözü kör olana acınır…
Her insan gayreti kadarmış.
Kerem ile Aslı anlatılır çevremde
meğer işin aslı Kerim imiş.

Adım Bekir;
Bozkırın mana iklimlerine kondu
Kalabalıktı sokaklar lakin ben çöl içinde seyre daldım.
Kaderin adı Bekirmiş
Adım Bekir ya;
Anlamı “Yeni doğmuş”
Mesafeler uzak,
Sabahları erken
Yorgun değilim,derman kesik.
Ağrılar yer bulamazda;
Sancılara acırım.
Çünkü;

“Hükümdar ölümü kul ölümüne benzemez.” imiş
bilirim.

Adım Bekir.